Gruzińska Droga Wojenna

Gruzińska Droga Wojenna to starożytny szlak przecinający Kaukaz Wysoki, biegnący z Tbilisi na północ aż do granicy z Rosją i dalej do Władykaukazu w Osetii Północnej.

Droga ta biegnie nieopodal Mcchety, zaraz poniżej klasztoru Dżwari. Niestety jedyną opcją, by się na nią dostać korzystając z transportu publicznego, jest powrót na dworzec autobusowy do Tbilisi i przesiadka na inną marszrutkę. My nie chcieliśmy tracić czasu na jeżdżenie tam i z powrotem, więc wybraliśmy się na północ Gruzji autostopem. Jedno machnięcie i zatrzymał się pierwszy kierowca, który zawiózł nas aż do Ananuri.

Twierdza Ananuri położona jest nad pięknym sztucznym jeziorem Żinwali. Gdy powstawała w XVII wieku, jeziora jeszcze nie było. Aktualnie Ananuri to przede wszystkim dwie cerkwie:  Panny Marii i Wniebowstąpienia. Budynki otoczone są murami, a całości dopełniają zniszczone wieże, na które można próbować się wdrapać (na własną odpowiedzialność).

Twierdza w Ananuri

W Ananuri znajduje się również kilka budek z pamiątkami, a wśród nich wyróżnia się jedna z przyczepioną polską flagą. Jak się okazuje sprzedawcą jest tam Timur, po polsku Tomasz, którego pradziadek przyjechał do Gruzji po powstaniu listopadowym. Timur nie mówi już zbyt wiele po polsku, ale uważa się za Polaka, taką narodowość ma wpisaną w paszporcie i jest z tego dumny. A zdarza się, że napotkanych Polaków częstuje domowej roboty czaczą  - mocnym alkoholem z winogron (właściwie to bardzo mocnym, powyżej 70%).

Z Ananuri jechaliśmy dalej autostopem. Ani razu nie musieliśmy długo czekać, a kierowcy chętnie zatrzymywali się w miejscach widokowych, byśmy mogli nacieszyć się piękną panoramą gór.

Gruzińska Droga Wojenna, niedaleko Gudauri

Naszym celem było miasteczko Stepancminda znane bardziej pod wcześniejszą nazwą Kazbegi. Jest to ostatnia osada przed granicą rosyjską. W sezonie opanowana przez turystów, głównie z Polski. Jest tam kilka nienajgorszych restauracji i sklepów zaopatrzonych w pyszne gruzińskie wino. Ale do Kazbegi przyjeżdża się z innego powodu - dla gór.

Obowiązkowym punktem każdej wycieczki jest kościół Cminda Sameba (św. Trójcy). Często określany Gergeti od nazwy wzgórza świątynnego. Wejście na wzgórze zajmuje dwie godziny i naprawdę warto to zrobić, bo roztaczają się stamtąd niesamowite widoki. W zasięgu wzroku (i dwudniowego marszu) jest również Kazbek.

Widok na kościół św. Trójcy z górą Kazbek w tle

Kazbek (w języku gruzińskim Mkinwarcweri, czyli Zamarznięty Szczyt / Lodowiec) to siódmy najwyższy szczyt Kaukazu, o wysokości 5047 m n.p.m. Góra wznosi się na granicy Gruzji i Rosji, w tym miejscu czasami uznawaną także za granicę Azji i Europy.

Mimo, że nie wdrapaliśmy się na szczyt góry Kazbek, to dotarliśmy do granicy gruzińsko-rosyjskiej. Od niedawna jest ona otwarta, niestety jeszcze nie dla wszystkich - jak się dowiedzieliśmy, turyści z Unii Europejskiej nie mogą jej przekroczyć. Ruch jest nieduży, choć jest to jedyne przejście graniczne pomiędzy tymi państwami, które nie znajduje się na terenie separatystycznych republik Abchazji i Osetii Południowej.

Dalej na północ nie mogliśmy już jechać, więc udaliśmy się z powrotem do Tbilisi. Znowu na krótko...